In 1994, na het afstuderen aan de academie voor beeldende kunst, kwam de fascinatie om dieren te gaan tekenen toen Loes Botman met haar eerstgeborene in de kinderboerderij was. "Ik vind het zo mooi dat er dieren zijn, voor mij is het geen vanzelfsprekendheid. Met mensen heb je meer interactie, mensen laten je spiegelen en je kunt misschien meer van ze leren dan van dieren. Ze hebben een 'ik': ik wil, ik creëer, ik ben. Dieren niet. Daarom zeg ik: dieren 'zijn', niet meer en niet minder. Maar dat ze er ZIJN, met grote hoofdletters, ontroert mij diep. Als het een beetje stil is denk ik weleens, altijd en overal om mij heen kloppen hartjes. Bij dat idee val je gewoon stil. Het maakt je heel klein."
Lees de hele reportage over Loes Botman in Landleven 1, januari/februari 2016.