Parelhoenders van Willem-Arjen van Breugel
Met zijn geparelde verenkleed, rode lellen, witte kale kop en intrigerende helm is het parelhoen een prachtige siervogel. De soort die het meest voorkomt is het helm-parelhoen, beter bekend als poelepetaat. Poelepetaten horen in vrijheid te scharrelen op het erf en daarbuiten. Dat gaat alleen als het de buren niet stoort.
Willem-Arjen van Breugel (59) raakte al vroeg gefascineerd door de schoonheid van de exotische hoenders. “Ik hield ze als kind al thuis. Toen we hier kwamen, zo’n twaalf jaar geleden, heb ik gelijk weer parelhoenders aangeschaft. Hier kan dat, want je kunt ze niet in een woonwijk houden. Ik vind ook echt dat je ze niet in een ren moet houden, want daar zijn het geen dieren voor. Ze staan veel dichter bij de natuur dan kippen en hebben de vrijheid nodig.” In deze omgeving mogen de parelhoenders naar hartenlust lawaai maken. Ze maken een scherp tetterend geluid dat op flinke afstand is te horen. “Als er een vreemde op het erf komt gaan ze tekeer. Bij mij doen ze dat niet, ik ben een bekende voor ze.”
Parelhoenders houden
Als sierhoen zijn parelhoenders tot het Nederlands levend erfgoed gaan behoren; al in de Leydse Courant van april 1759 werden er witte, blauwe en bonte poelepetaten aangeboden. De dieren van Willem-Arjen zijn niet allemaal zuiver van kleur, al vindt hij de wildkleur het mooist. Hun verzorging als zodanig is eenvoudig met een nachthok en dagelijks een portie kippengraan. Het zijn taaie, winterharde dieren die niet snel iets mankeren en gemakkelijk een leeftijd van tien jaar halen. “Je moet wel weten hoe je ze in eerste instantie bij huis houdt”, is het belangrijkste aandachtspunt voor wie een groep parelhoenders op het erf wil laten scharrelen. Volwassen vogels zomaar loslaten is geen optie. “Ze staan heel dicht bij de natuur en bepalen zelf waar ze overnachten, ’s winters binnen in het hok, ’s zomers in de kersenboom. Ze blijven lang buiten, het is de kou die ze naar binnen drijft. Ja, ze zijn winterhard, maar in Afrika is het toch een graadje warmer. Ze scharrelen de hele buurt door, maar dit is wel hun thuis. Om dat voor elkaar te krijgen, dat is het lastigste. Eerst moet je ze opsluiten in een ren en aan je laten wennen, met telkens een handje voer natuurlijk.”
Parelhoeneieren bij de kip
De beste manier om een nog betere band te krijgen is wat Willem-Arjen in zijn jeugd deed, namelijk parelhoeneieren uit laten broeden onder een eigen broedse kip. Met een tamme, scharrelende kippenmoeder leren de kuikens precies waar hun huis is en wie je kunt vertrouwen. “Maar vergeet dat ze net zo aanhankelijk gaan worden als een kip. Ze zijn vrij onrustig van zichzelf en je moet ze hun ding laten doen. Tegelijkertijd is het leuk om te zien dat ze hun eigen weg gaan.”
Meer weten?
Lees het volledige artikel in Landleven november. Deze editie kunt u hier bestellen.
Fotografie: Theo Tangelder
