Ontdek de Nederlandse sabelpootkriel

Het parmantig kipje loopt behendig, een tikje trots zelfs, met een flinke bos veren aan de poten. Het is met die pootbevedering ook voorzichtig; dit is een krielkip die de tuin niet meteen al scharrelend op z’n kop zet. De sabelpootkriel is het oudste Nederlandse sierhoen. Henk Woolschot weet er alles van. “Ja, je kunt er zeker verliefd op worden. Ook omdat je ze zo gemakkelijk tam krijgt.”

Lover

Het kipje vindt het prima als Henk Woolschot het oppakt en door de veren strijkt. Henk licht er een lichtbruin veertje uit met aan het einde een ‘lover’ oftewel een hartje, en aan het tipje een wit pareltje. Dat zijn de termen die de topfokker uit Doetinchem gebruikt om het ‘porselein’ te verklaren. De Nederlandse sabelpootkriel is er in allerlei kleuren, maar porselein in een aantal variaties is de oorspronkelijke kleurslag. Hoe groot de lover en het pareltje precies moeten zijn en of de basiskleur wat geler of bruiner moet zijn, daar kunnen de rasfokkers eindeloos met elkaar over delibereren.

Gemakkelijk ras

“Het is een heel gemakkelijk ras, vind ik, je kunt ze rustig in de tuin laten lopen, want ze vernielen weinig, het zijn hele rustige kippen”, somt Henk de eigenschappen op die de sabelpootkriel voor hem zo aantrekkelijk maken. “Ja, je kunt er zeker verliefd op worden. Ook omdat je ze zo gemakkelijk tam krijgt. Geef ze vlokreeftjes en ze eten uit je hand. Gedroogde kreeftjes, die vinden ze echt lekker.” Het is een middel om een wederzijdse band op te bouwen. “Natuurlijk is het ook hoe je ermee omgaat. Ik heb ze regelmatig in de hand.”

Krielkip als rariteit

In tegenstelling tot veel andere rassen is de sabelpoot niet ontstaan omwille van de vleeskwaliteit of het aantal eieren; het is een sierkipje dat als rariteit in de zestiende eeuw met de handelsvloot meekwam uit Japan. De pootbevedering was toen een bezienswaardigheid en is nog steeds fraai. Die bevedering mooi houden vergt wel aandacht. Daarom heeft Henk zijn kippen in de hokken binnen op houtkrul en buiten op het gazon lopen. Het gras blijft er prima bij, want graven doen ze niet. “Op gras blijven ze schoon en worden de veren niet beschadigd, wat wel gebeurt als je een modderige ren hebt.”

Halve eeuw

“Voor de liefhebber die van een mooie kip houdt, waar je weinig omkijken naar hebt”, beveelt Henk zijn ras aan. Dat hoeft niet voor de shows, zoals bij hem. “Ik ben iets fanatieker”, zegt hij. Een understatement voor iemand die ermee opstaat en naar bed gaat. “Het betekent veel voor me. Ik breng heel wat tijd door in het kippenhok. Als mijn vrouw me zoekt, kijkt ze daar eerst.” Zijn eerste sabelpootjes kreeg hij op zijn elfde en een halve eeuw later kan Henk (61) zich geen leven zonder meer voorstellen. Zijn vader kweekte sierduiven voor de shows. “Ik kreeg de pluimveefokkerij met de paplepel ingegoten. Je fokt om ze te verbeteren en om ze te laten zien. Ja, je zou denken: vijftig jaar dezelfde kip, dan heb je het wel gezien, maar nee, ik denk dat ik ze heel mijn leven houd, want ze blijven hartstikke mooi en het blijft een uitdaging. Als je twee goede dieren hebt, wil dat nog niet zeggen dat je er goede dieren uit fokt.” Een uitdaging voor Henk is het creëren van nieuwe kleurslagen, in zijn geval de blauwe variant van citroenporselein. “Je moet er veel dieren voor fokken om zo’n kleur goed te krijgen en vervolgens erkend. Je bent er zo vijf jaar mee bezig.”

Meer weten?

Wilt u meer informatie over deze krielkip? Lees het volledige artikel in Landleven juli. Daarin vertelt Henk Woolschot meer over het creëren van nieuwe kleurslagen, de voorbereiding op het tentoonstellingsseizoen en hoe hij zijn kippen gezond houdt.
Meer informatie over de sabelpootkriel vindt u ook op de website van de Nederlandse Sabelpootclub www.sabelpootclub.nl Henk Woolschot uit Doetinchem is bereikbaar op tel. 06 – 30 40 65 22

Fotografie: Theo Tangelder