Column: Helemaal niks
In een vlaag van overmoedigheid legde ik jaren geleden een enorme moestuin aan. Met ruim honderd vierkante meter was het genoeg om potentieel ons gezin grotendeels van groente te voorzien, maar het oppervlak bleek vooral geschikt om een beginnend moestuinier razendsnel te ontmoedigen. Hoe systematisch ik ook te werk ging, de onkruiddruk bleek zo groot dat ik vrijwel nergens anders meer tijd voor had. Inclusief het verzorgen van mijn moestuinplantjes, dus van het voeden van mijn gezin kwam weinig terecht.
Ik investeerde in grote lappen worteldoek en een aanhangwagen vol boomsnippers en besloot mijn moestuin om te toveren tot pluktuin. Waar de ruimte al best ruim was voor groente, is ze voor bloemen exorbitant. Ik ben gesteld op mijn rust, dus de tuin is niet openbaar. Mijn huis staat gewoon bomvol bloemen in de zomer en daarnaast geef ik zoveel mogelijk bossen weg.
Natuurlijk mogen dahlia’s in mijn bloemenzee niet ontbreken. Ik ben gek op bloembollen omdat ze bijna gegarandeerd succes opleveren. Je stopt ze in de grond, wacht en hop: je hebt bloemen. Mijn tuin staat vol voorjaarsbollen, die zonder enige assistentie jarenlang plezier opleveren. Bij dahlia’s is het iets lastiger: die vragen wel wat hulp. Eerst met voortrekken in de kas, daarna met vorstvrij overwinteren. Om mij heen zag ik echter steeds meer mensen die het hun dahlia’s mooi zelf uit lieten zoeken. Ze kregen een dekentje van mulch of paardenmest voor de winter en moesten de kou zo zien te doorstaan. Na enkele bemoedigend milde winters besloot ik het ook te proberen. Ik knipte de stengels na de eerste nachtvorst kort en bracht een dikke laag mulch aan. Verder deed ik helemaal niks. Hevige vorst bleef uit; so far, so good. Het voorjaar kwam en ik deed weer: helemaal niks. Ik verwachtte in april de eerste groene sprieten boven de grond en ik zag: helemaal niks.
Bevroren bollen leek me sterk na de enkele graden vorst. Bij beter kijken ontdek ik toch minieme scheutjes groen. Maar zelfs midden op de dag duurt dat maar kort: slakken knagen zonder pardon elk vleugje groen dat bovenkomt weg. Zo strandt mijn experiment niet op vorst, maar op het niet voortrekken van de knollen. Iets grotere planten hadden wellicht een kans gehad tegen het leger slijmerige knagers, maar nu werd het hele seizoen niets. En omdat de knollen geen energie hebben gekregen dit groeiseizoen, is het zoeken naar overlevende knollen vruchteloos. Ik koop volgend voorjaar een collectie nieuwe knollen, die dan wel een voorsprong krijgen in mijn kas. En volgend najaar als vanouds een plekje in mijn schuur in de winter.
Angela probeert het uit
Elke maand probeert redacteur Angela iets nieuws uit in de tuin. Ze schrijft een column over haar tuinprobeersels. Deze column komt uit Landleven november. Deze editie kunt u hier bestellen.
