De verbouwing: zo’n huis is een manier van leven.

Stookprotocol

Minder in het oog springend, maar volgens het stel veel ingrijpender dan de verheen bruine bakstenen die nu crèmewit zijn was de vloer van de benedenverdieping van het woonhuis. “Door het hele huis lag een geschilderde houten vloer, zonder isolatie. Het was het eerste dat we aanpakten zodra we de sleutel kregen”, vertelt Renée. “De gasrekening was enorm hoog en hier viel heel veel te besparen. Er zat bovendien een hoogteverschil van maar liefst acht centimeter in de vloer. Daarnaast zat er een enorme zitkuil in de woonkamer. Vroeger was dat waarschijnlijk de melkput. Een klein deel ervan hebben we behouden, voor een gezellig hoekje bij de haard. De rest hebben we afgetimmerd en dichtgestort, zodat de ruimte veel logischer in te delen werd. Met isolatie en vloerverwarming zou het een stuk comfortabeler worden.” Het klinkt als een rechtdoorzee plan, maar de uitvoering vond het stel toch lastig. “Je bent best druk met het stookprotocol om de vloer goed droog te krijgen. Vlak voor de pvc-vloer gelegd zou worden, was het vochtpercentage nog te hoog. Dat geeft flink stress, want je loopt zo maanden vertraging op, omdat de vloerenleggers helemaal volgepland zitten. Gelukkig lukte het nog net op tijd om het juiste vochtpercentage te krijgen. Met twee dagen lag het erin en het is dan in één keer een heel ander huis”, vertelt Renée.

Perfecte keuken

Met grote glaspartijen in de achtergevel hebben Renée en Bas een perfecte lichte plek gecreëerd voor hun keuken. Renée: “We wilden echt een statement maken met de keuken en hebben deze bij een lokale keukenbouwer op maat laten ontwerpen. We hebben al in flink wat huizen gewoond. Alles wat ik in die huizen heb geleerd over wat belangrijk is in een keuken, komt hier samen. Met veel ruimte en alles op de juiste plek is dat geweldig gelukt. De verhoudingen zijn perfect, de kleuren precies zo als we wilden en het gebint is er prachtig in verwerkt. De keukentafel met uitzicht op de achtertuin is de favoriete plek in huis. Toen de keuken stond, waren we bovendien echt uit de zooi van de verbouwing. Het maakt echt ons thuis van deze boerderij.”

Pittig

De hele verbouwing wisten ze in minder dan een jaar te realiseren. Voor veel klussers in deze rubriek klinkt dat als een droom. Bas: “Alles wat we zelf konden, hebben we zelf gedaan, zoals het slopen, het leggen van de vloerverwarming en het schilderwerk. Er is geen stukje hout of muur waar we niet zelf bij hebben gezeten. De rest van het werk hebben we uitbesteed, maar het uitdenken van plannen en de projectbegeleiding deden we ook zelf. Best intensief, want het moest allemaal naast ons werk en ons gezinsleven gebeuren. En doordat veel klusbedrijven een volle planning hebben, loop je makkelijk vertraging op.” Een makkie vonden ze het duidelijk niet. “Ik zou het niet nog een keer willen doen”, stelt Bas. “Je moet zo veel grote beslissingen nemen”, vult Renée aan. “Net toen we na een lange periode zoeken naar een huis als dit hadden besloten dat we niet zouden verhuizen, kwam dit op ons pad. Het ging enorm snel: binnen een week was de koop rond. Het voelde een beetje alsof het ons overkwam. Onze omgeving verwachtte soms antwoorden op vragen die we zelf nog helemaal niet hadden bedacht. Bovendien heb ik het gebrek aan privacy wel onderschat. Als ik ’s ochtends rustig op gang wilde komen, stonden er vaak alweer busjes met klussers op de oprit. Dat was best pittig.”

Nieuwe verbouwing

Een nieuwe verbouwing wil het stel dus niet meer meemaken, maar het onderhoud van een flinke boerderij is ook een uitdaging. “Je doet hier niets even”, vindt Renée. “Grasmaaien duurt zo een paar uur, even de oprit aanvegen is er ook niet bij. Een rijtjeshuis is een middel: een dak boven je hoofd; dit huis is een doel op zich. Hier wonen is een manier van leven. Daar genieten we enorm van. We houden allebei van tuinieren en het bijhouden van erf en huis is goed te doen zonder dat ons gewone leven eronder lijdt. Het is echt ons paradijsje geworden. Bijhouden vinden we fijn, maar nog een keer verbouwen? Dat hoeft echt niet!”

Fotografie: Otto Kalkhoven