Column: Warme herfst

Dat typische aroma van de herfst hangt al in de lucht. Ik ruik het in de vroege ochtend als ik de kippen naar buiten laat. Een mix van de geur van vochtige bladeren, koude die zich al voorzichtig aandient, en de her en der een sliertje verdwaalde houtrook. Het is tijd om mijn herfstjas weer tevoorschijn te halen. Niet m’n dikke winterjas, daar is het nog te vroeg voor. Deze is soepeler, ideaal voor een herfstwandeling, met diepe zakken waar altijd nog iets in zit. Zoals die paardenkastanje van vorig jaar. Gerimpeld, dof, ingedroogd. Hij brengt direct een zoete herinnering naar boven.

Al sinds de kinderen klein waren trekken we er op zondagmiddag vaak op uit voor een wandeling. Even een frisse neus halen, even samen op pad. Toen nog met laarsjes die steevast scheef zaten, mandjes en tassen voor bosvondsten en opgeraapte stokken die meegesleept werden. We kwamen altijd thuis met zakken vol bladeren, eikels, kastanjes en kromme takken. En dan werd er druk geknutseld: spinnenwebben van kastanjes met satéprikkers en wol, egeltjes van klei en stokjes, u kent het vast wel.

Nu zijn het stoere tieners. Ze sjokken mee in dikke hoodies, oortjes half in, af en toe een schouderduw naar elkaar. De mandjes zijn al jaren verdwenen. Maar ze gaan nog wél mee en daar geniet ik enorm van. En soms, heel soms, raapt er één een bijzonder gevormd blad op. Of wijzen ze me op iets moois in het bos van de dansende bomen achter ons huis. Het doet me goed te zien dat ze de liefde voor de natuur hebben meegekregen en verschillende boomsoorten, paddenstoelen en vogels kunnen herkennen en benoemen. Als ik dan voorbij die lange benen en die zogenaamd verveelde blik kijk, zie ik in een flits nog dat glunderende kinder­gezichtje van vroeger.

Ik laat mijn gedachten dwalen tijdens het wandelen. Herinner me hoe we thuis de bladeren te drogen legden onder dikke boeken. Hoe de woonkamer wekenlang bezaaid was met dennenappels, draadjes en wiebelige kastanjepoppetjes. De herfst doet dat met me, wekt nostalgische gevoelens op en laat me terugblikken en de gezelligheid van mijn gezin extra koesteren. Als ik mijn herfstjas weer aan de kapstok hang, laat ik die ene kastanje gewoon nog even zitten. Puur uit melancholie.

Esther maakt het mee…

Het leven in, op en rond een ruim honderd jaar oude woonboerderij in een klein Veluws dorp is nooit saai. Redacteur Esther vertelt elke maand over het alledaagse leven dat haar bezighoudt.

Deze column verscheen in Landleven november. Deze editie kunt u hier nabestellen.