Column: Feesttent

Je zou het een klein festival kunnen noemen. Goede bands, een lichtplan waar menig poppodium jaloers op zou zijn, en geluid waar duidelijk vakmensen achter zitten. Midden in het dorp. Georganiseerd door mensen van hier, voor mensen van hier.

Al maanden van tevoren zijn ze in de weer. Vrijwilligers met schema’s, lijsten en eindeloos geduld. Iedereen draagt z’n steentje bij. Van de lokale ondernemers die sponsoren of die een strakke website voor de kaartverkoop optuigen, tot de vrijwilligster die de bardienst aanstuurt alsof ze een complete bruiloft runt. Jong en oud helpt met opbouwen, het verkeer regelen of de consumptiemunten tellen.

Op het feest zelf is mijn oudste binnen no time uit beeld verdwenen, ergens in de feesttent. Hij ontdekt het uitgaan steeds meer, en dat hoort zo. Maar ik vind het fijn dat dit de plek is waar hij dat kan ontdekken. Want ja, ik zie ’m liever hier. Tussen dorpsgenoten. In een vertrouwde omgeving. Waar iedereen elkaar een beetje in de gaten houdt, waar vrienden elkaar tegenkomen, ook buiten school. En als er iets is, dan belt iemand je.

Toch wordt er gemopperd. Dat het te druk is. En vooral veel te luid. Dat zij ‘voor de rust op de Veluwe zijn komen wonen’. En ik snap het ergens. Natuurlijk is het hier meestal stil. De ruimte, de bomen, de uitgestrekte heide, dat is ook prachtig. Maar een dorp is geen decor. Het is een plek waar geleefd wordt.

En dit feest, deze avonden, dat is óók wonen op het platteland. Juist dit is het cement tussen de stenen. Onze jeugd, onze ouderen, iedereen ertussenin, allemaal samen in de feesttent, bij het springkussen of voor het podium. Mijn kinderen groeien hier op. En ik wil dat ze weten dat het leven juist niet alleen in de stad gebeurt. Dus ja, even wat minder stilte. Maar deze reuring, dát is dorpsgevoel.

Esther maakt het mee…

Het leven in, op en rond een ruim honderd jaar oude woonboerderij in een klein Veluws dorp is nooit saai. Redacteur Esther vertelt elke maand over het alledaagse leven dat haar bezighoudt.

Deze column verscheen in Landleven oktober. Deze editie kunt u hier nabestellen.

Fotografie: Otto Kalkhoven